Chapter 2

 Obudzona dźwiękiem budzika , wstałam i zaczęłam powoli się ogarniać . Podniosłam telefon z szafki nocnej , aby sprawdzić czy nie mam aby żadnego esemesa czy nieodebranego połączenia . Naciągając pośpiesznie spodenki na nogi , spojrzałam w odbicie lustra . Zbliżyłam się delikatnie do niego aby przyjrzeć się , gdy nagle oprzytomniałam , że to już rok . Równo 365 dni ... Zaczęłam się nerwowo krzątać po pokoju nie wiadomo dlaczego . Szukałam czegoś , co skojarzy mi się z mamą . Choćby najmniejszy zapisek czy zdjęcie . Schylając się po pudełko spod łóżka , odnalazłam w mojej głowie pewną wiedzę , która przydała mi się jak na ten moment . Potykając się , wbiegłam do garderoby i poczułam tą słodką woń lawendy . Wszystkie ubrania wiszące na wieszakach przeleciałam wzrokiem , szukając tych " zapomnianych " . W rogu wisiało jeszcze kilka sukienek letnich mamy , sweterki oraz suknia ślubna . Do dziś nie mam odwagi jej dotknąć . Boję się natłoku wspomnień w mojej głowie , tych , które tak bardzo mnie bolą . Podeszłam , po czym złapałam za ulubiony krwisto czerwony sweter matki i przytuliłam go do siebie . To był pierwszy raz od śmierci matki , kiedy tak bardzo potrzebowałam tych wspomnień . Czułam ten zapach . Tak intensywnie , jakby w ogóle go nie zdejmowała . To nie były perfumy , to ona tak pachniała . Czując wibracje dochodzące z kieszeni spodenek zauważyłam , że mam już tylko dziesięć minut na   przygotowania śniadania do dziewczyn . Cicho zbiegłam , próbując skrócić drogę przez salon , lecz tylko narobiłam huku . Stuknęłam się łokciem o kamienny kominek po czym krótko lecz głośno zapisnęłam . Na szczęścia nikt się nie przebudził , chodź nie zaszkodziła by im wcześniejsza pobudka . Nie zdążyłam usiąść po zrobieniu kanapek , gdy zbiegła Lana , złapała za kanapkę i wybiegła z domu , nie mówiąc nawet ' pa ' czy czego innego na pożegnanie . Zastanawiało mnie to , gdzie była Kate . Weszłam powoli do ich pokoju , jednak jej nie zastałam . Nie było ani jej , ani plecaka , co oznaczało , że zostałam sama w domu . Jest sobota , a one mają dzisiaj zajęcia . Śmieszne .
Dzisiaj postanowiłam , że coś zmienię . Coś zrobię w kierunku spełnienia marzeń . Po wejściu do garderoby przypomniały mi się słowa mamy , aby walczyć o swoje marzenia i nigdy się nie poddawać . Po raz pierwszy od roku weszłam do sali muzycznej . Przejechałam opuszkami palców po mikrofonie , następnie po gitarze wycierając przy tym tonę kurzu . Tu spędzała większość swojego cennego czasu , który wiedziała , że niedługo się skończy . Moja mama była solistką . Uwielbiała śpiewać , nagrywać , grać na fortepianie . Z resztą to ona mnie tego nauczyła . Gdyby nie ona nie doskonaliłabym się w tym kierunku . Na środku stało osobiste pianino mojej matki - białe z czarno-białą klawiaturą . Stało równolegle do okna , dzięki któremu , powłoka fortepianu błyszczała się jak miliony gwiazd . Odważyłam się usiąść na krzesełko obok klawiatury , po czym zamknęłam oczy i przejechałam delikatnie palcem po całej , słysząc czysty dźwięk całej gamy . Po otwarciu oczu ujrzałam jej zapiski na pięciolinii . Zanalizowałam cały tekst i postanowiłam , że spróbuje go zagrać , lecz nie był zbyt prosty . Piosenka była smutnawa i opowiadała za tęsknotą za drugą osobą . Po czasie wchodziła gitara , lecz to ustawiłam już komputerowo . Gdy zaczęłam naciskać poszczególne klawisze czułam , że jest przy mnie . Czułam się jakbym to ja tą piosenkę skomponowała specjalnie dla mojej mamy . Z każdym naciśnięciem moje oczy bardziej zapełniały się łzami aż w końcu cała moja twarz wyglądała jak bym wróciła z nad jeziora .

♪♫♪

I always needed time on my own

I never thought I'd need you there when I cry

And the days feel like years when I'm alone

And the bed where you lay

Is made up on your side.

When you walk away

I count the steps that you take

Do you see how much I need you right now?

When you're gone

The pieces of my heart are missing you

When you're gone

The face I came to know is missing too

When you're gone

The words I need to hear to always get me through the day

And make it OK

I miss you.

I've never felt this way before

Everything that I do

Reminds me of you

And the clothes you left 

They lie on my floor

And they smell just like you

I love the things that you do.

When you walk away

I count the steps that you take

Do you see how much I need you right now?

When you're gone

The pieces of my heart are missing you

When you're gone

The face I came to know is missing too

When you're gone

The words I need to hear to always get me through the day

And make it OK

I miss you.

We were made for each other

Out here forever

I know we were

Yeah, Yeah.

All I ever wanted was for you to know

Everything I do I give my heart and soul

I can hardly breathe, I need to feel you here with me

Yeah.

When you're gone

The pieces of my heart are missing you

When you're gone

The face I came to know is missing too

When you're gone

The words I need to hear to always get me through the day

And make it OK

I miss you.

Ta piosenka dała mi takiego kopa . Poczułam , że moja matka nigdy mnie nie zostawi . NIGDY . Z   metalowych strun fortepianu , które nazywam sercem tego instrumentu wylatywały magnetyczne dźwięki , który komponowały jedną całość . Gdzieniegdzie pauza , oznaczała napawaniem się przerwą , gdyż za chwilę nadejdzie kolejna dawka twórczości . Kolejna dawka słonych łez . To nie były łzy smutku czy bólu . To było łzy szczęścia zmieszanymi z bólem straty , lecz bardziej tego pierwszego . Śpiewając starałam się jak najbardziej odwzorować się to co mama miała na myśli . Za drugim razem postanowiłam , że nagram siebie i zrobię to mniej emocjonalnie , lecz i tak później poddałam się i pojedyńcze łzy zjechały wzdłuż moich policzków przy słowach " I miss you " . Moja wola ' zachowywała ' się , jak nie moja . W mojej głowie bardziej przodowały myśli matki , które kazały mi po odsłuchaniu wstawić to do sieci . Siedziałam i patrzyłam na widok na iMac'u przedstawiający mnie , w wielu około roku , siedzący na klapie fortepianu . Tego samego fortepianu na którym przed chwilą grałam . Na pasku były 4 foldery . - Soundtrack - Text - video i - Honey . Jedynie ostatni folder coś we mnie ruszył . Po dwukrotnym kliknięciu pojawiło się dziesięć moich zdjęć z matką i jedno nagranie , robione co roku . Na każdym byłam albo przy pianinie , albo uczyłam się już na nim grać wraz z nią . Coś kazało mi tu dzisiaj wejść , znaleźć ten tekst , zagrać go i wejść na prywatny komputer mojej mamy i znaleźć to wszystko . Wiedziałam , że to ona , lecz starałam się nie dopuszczać tej myśli do siebie . Na końcu postanowiłam odtworzyć owe nagranie , lecz chwilę się zawachałam przed naciśnięciem play . Po chwili w ekranie zobaczyłam moją matkę , stojącą przed kamerą i tłumaczącą , że wie że jej tu nie długo nie będzie. Prosiła mnie , abym po raz kolejny nigdy się nie poddawała . Usiadła na krzesełko i zagrała ten piękny utwór , którego nigdy nie byłam w stanie pojąć , a i tak się nim fascynowałam . As dur polonez - Fryderyka Chopina było czymś najwspanialszym , co można było usłyszeć z tego instrumentu . Szybkie ruchy palców tworzyły magiczną energię , która wzbijała się wokół artysty . Nic nie równało się z pięknem owych dźwięków , przy stuknięciu w pojedyńcze klawisze . Delikatne podstukiwanie w rytm nadawało muzyce coś specyficznego . Taką odskocznię od oryginału , który po 4 minutach nadal fascynował . Który po 20 minutach fascynował . Po prostu , fascynował cały czas . Całe nagranie miało 24:30 minuty , a ja tylko po spojrzeniu na początku w jej pasjonujące niebieskie tęczówki się popłakałam . Gdy zaczęła grać zaczęłam się uśmiechać do monitora wierząc , że mnie widzi i wspiera . Miałam mityczną nadzieję , że stoi niewidzialna za mną i trzyma mnie za ramę , spoglądając na moją twarz całą w rozmazanym tuszem w odbiciu szyby . Wstałam i zaczęłam powoli rozglądać się po pokoju z ciekawością . Miałam nadzieję , że zostało coś jej , coś co mogłam dotknąć , poczuć , przypomnieć sobie pewne wspomnienia . Przejechałam ponownie palcem po komodzie , przyglądając się z osobna każdemu z obrazku . Nagranie nadal leciało , a ja kręciłam się po pokoju w rytm fortepianu dobiegającego z głośników . Co chwilę zamykałam oczy i delikatnie odlatywałam i bujałam się w rytm , identycznie jak potrafiła robić to moja mama . Otarłam zdjęcie z kurzu i przyjrzałam się mu dokładnie , przywiązując wagę do najmniejszych szczegółów . Widziałam moją mamę , trzymającą mnie na plecach i mój tata trzymający obie siostry na rękach . Wszyscy byli tacy szczęśliwi . Gdy zobaczyłam co moja matka ma na sobie natychmiastowo złapałam się w okolicy klatki piersiowej , gdzie naturalnie powinien wisieć naszyjnik z latającym ptakiem . Poczułam ogromną ulgę gdy pod moimi opuszkami palców wyczułam coś wystającego . Nigdy nie wiedziałam , że należało to kiedyś do mojej matki , chodź mimo wszystko nie zdejmowałam tego z szyi . Gdy dotknęłam twarzy matki na zdjęciu , dźwięki przestały się wydostawać z głośników , a na środku ekranu ponownie pojawiła się moja mama . Podeszłam do krzesła , powoli na nie siadając nadal trzymając fotografie w ręku . Nastała cisza , a ona próbowała coś powiedzieć lecz z trudem jej przychodziło rozpocząć , po czym usłyszałam :

~' Córeczko . Wiem , że wspomnienia zabijają od środka . Znam ten ból i wiem , że nie jest Ci łatwo . Wiem też , że mnie już nie ma , bo gdybym była , na pewno nie miała byś tu wstępu - zaśmiała się - Nie no żartuję . Wierzę w Ciebie , tak samo jak i w twój talent . Graj , śpiewaj , doskonal się . Dasz radę chodź wiem jak będzie Ci ciężko przebić się przez te wszystkie pseudo gwiazdki . Lecz ty jesteś wyjątkowa i wiem , że dasz radę i sprostasz temu zadaniu . Na pamiątkę oddałam Ci w wieku 4 lat wisiorek z ptakiem , który ma Ci pokazywać , że unosisz się tak samo jak on . Ciągle do góry ... Ma Ci też mówić , że w życiu są nie tylko wzloty , ale też upadki . Nie zawsze będzie dobrze , lecz ja zawsze będę przy Tobie . Zawsze . Kocham Cię , mama . ' 

Nie wiem dlaczego , ale po tych słowach nie chciało mi się płakać . Raczej się cieszyłam , że moja mama wierzy we mnie . Czułam się jakby nigdy nie odeszła . Zawsze dawała mi rady dotyczące życia . Pamiętam jak co rano , nie zwracając uwagi na wiek całowała mnie w czoło idąc do szkoły .  Wtedy postanowiłam jedno ... Nie poddam się . Otworzyłam ponownie stronę z moim nagraniem i kliknęłam "OK" na znak , aby poszło dalej . Wychodząc z pokoju , stanęłam jeszcze w progu i ostatni raz spojrzałam na salę z żurawinowymi ścianami z biało- oliwkowymi wstawkami . Przyjrzałam się ostatni raz pianinie , które czarowało swoim błyskiem , po czym zamknęłam drzwi i poszłam do pokoju czytać w towarzystwie muzyki książkę . Nigdy nie powiedziałabym , że tak potoczą się wydarzenia po wstawieniu tego nagrania . Wiem , że mama ma coś z tym wspólnego . Coś na pewno . . .

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A więc dziękuję jeszcze raz dla Cherry , która jak zwykle bardzo poganiała mnie do pisania tego rozdziału :> Coś mi się w nim podoba , lecz jeszcze nie rozgryzłam co . Pisałam go najdłużej ze wszystkich pisanych rozdziałów przeze mnie , a to będzie jakoś ponad 40 ;) Mam nadzieję , że wpadniecie w ten klimat który chciałam wam przekazać i osobiście sama w niego wpadłam :D Mam też nadzieję , że będzie tu Was trochę więcej no :/
Bye : *